Duygusuz olduğum için beni affedin. Hepsini harcadım.
Bir ölüde acıma duygusunu harcadım.
Bir aşkta sevme duygusunu,
çocukluğumda merhameti…
Öylece duruyorum şimdilerde.
İçimde umut yok değil ama ha söndü ha sönecek ışığı.
Eller yabancı gözler yabancı.
Herkes önce kendini severken ben başkalarını sevdim hep.
Böyle böyle sevme duygumu kaybettim.
Değer dedikleri şey var şimdilerde.
Hüzün bir de.
Eksikliğini hissetmediğim ve duygu namına kalan tek şey hüzün.
O da ifadesiz. Kalıpsız. Ruhsuz…
Bir köşede öylece oturabilirim.
Düşünebilirim.
Zaten tek yapabildiğim de bu.
Düşünmek…
Artılarımı eksilerimi.
Ve ben hep eksilerdeyim.
Öz güvensizlik değil bu.
Karanlığa gömülmek.
Bir kara delik.
Evet duygusuzluk bir kara delik…
— Fatih Alıç
Bir ölüde acıma duygusunu harcadım.
Bir aşkta sevme duygusunu,
çocukluğumda merhameti…
Öylece duruyorum şimdilerde.
İçimde umut yok değil ama ha söndü ha sönecek ışığı.
Eller yabancı gözler yabancı.
Herkes önce kendini severken ben başkalarını sevdim hep.
Böyle böyle sevme duygumu kaybettim.
Değer dedikleri şey var şimdilerde.
Hüzün bir de.
Eksikliğini hissetmediğim ve duygu namına kalan tek şey hüzün.
O da ifadesiz. Kalıpsız. Ruhsuz…
Bir köşede öylece oturabilirim.
Düşünebilirim.
Zaten tek yapabildiğim de bu.
Düşünmek…
Artılarımı eksilerimi.
Ve ben hep eksilerdeyim.
Öz güvensizlik değil bu.
Karanlığa gömülmek.
Bir kara delik.
Evet duygusuzluk bir kara delik…
— Fatih Alıç