Milliyetçilik ilkesinin Mahiyet ve Kapsamı
Milliyet, millet, milliyetçilik kavramları Atatürk zihin ve kalbinde çok daha ayrı ve özel tarif edilmiş haldedir ve dünya milliyetçilik anlayışından bu açıdan bir hayli farklıdır. Milliyetçi olmayı öven ama büyüklenmeyi yasak eden bu yaklaşımın dünya üstünde örneği olmaması bu nedenledir.
Milliyetçilik ilkesi, Atatürk’ün “Türkiye Cumhuriyeti ilelebet yaşayacaktır” diyerek ebediliğini dilediği ve bir demecinde müjdelediği Cumhuriyetçi devlet yapısını koruyacak olan toplumumuzun siyasî birlik şuuruna kavuşmuş tek parça bir bütün olması yani milli birlik, milli irade ve milli beraberlik amacına yönelmiştir.
Bu ilke Milli Mücadele’nin çıkış noktasını teşkil etmiş ve bütün esir milletlerin kurtuluş ve kalkınma hareketlerine ışık tutmuştur. Bilindiği üzere millet, milliyet ve milliyetçilik türlü düşünce akımlarına ya da bilimsel esaslara göre farklı şekilde tanımlanmıştır. Ancak bizim için mühim olan Atatürk’ün millet, milliyet, milliyetçilik tarifleridir.
Ulu Önder milleti 1922’de “İtiraf edelim ki, biz üç buçuk sene evveline kadar cemaat halinde yaşıyorduk. Bizi istedikleri gibi idare ediyorlardı. Cihan bizi temsil edenlere göre tanıyordu. Üç buçuk yıldır bütünüyle millet olarak yaşıyoruz” diyerek, büyük olguyu açık bir biçimde dile getirmiştir.
Atatürk, “Türkiye Cumhuriyeti’ni kuran Türkiye halkına Türk Milleti denir”, “Türkiye halkı, ırken ya da dinen ya da harsen birleşik ve yekdiğerine karşı hürmet ve fedakârlık hisleriyle dolu ve mukadderat ve menfaatleri ortak olan bir toplumsal hey’ettir” diye tarif etmektedir.
Atatürk; “milliyet düşüncesinin varlığını “Milliyet nazariyesini, millet mefkuresini yok etmeğe çalışan nazariyatın dünya üstünde tatbik beceriyi bulunamamıştır. Çünkü tarih, vukuat, hadiseler ve müşahadeler hep insanlar ve milletler arasında, hep milliyetin hâkim olduğunu göstermiştir ve milliyet prensibi aleyhindeki büyük mikyasda fiili deneyimlere rağmen yine milliyet hissinin öldürülemediği ve yine kuvvetle yaşadığı görülmektedir” diyerek dile getirmekte, milliyetin gerçekliğini vurgulamakta ve bir başka söylevinde de “Biz milliyet düşüncelerini tatbikte çok gecikmiş ve çok gevşeklik göstermiş bir milletiz. Bunun zararlarını fazla faaliyetle gidermeğe çalışmalıyız…
Bu hususta bizim milletimiz, milliyetinden anlamamazlık edişinin çok acı cezalarını gördü… Anladık ki, kabahatimiz kendimizi unutmaklığımızmış. Dünyanın bizlere hürmet göstermesini istiyorsak evvelâ biz, kendi benliğimize ve milliyetimize bu hürmeti hisseden, fikren, fiilen bütün tavır ve harekâtımızla gösterelim. Bilelim ki, millî benliğini bulamayan milletler başka milletlerin avıdır.” demektedir.
Milliyetçiliğin tarifi ise, Atatürk tarafından;
“Türk milliyetçiliği, ilerleme ve gelişme yolunda ve milletlerarası temas ve münasebetlerde, bütün çağdaş milletlere paralel ve onlarla dengeli bir biçimde beraber, Türk toplumunun özel karakterlerini ve başlı başına bağımsız kimliğini saklı tutmaktır” biçiminde yapılmaktadır.
Bir diğer söylevinde de “Gerçi bizlere milliyetçi derler; ama biz öyle milliyetçileriz ki, bizimle işbirliği eden bütün milletlere saygı ve uyum gösteririz. Onların milliyetlerinin bütün gerçeklerini tanırız. Bizim milliyetçiliğimiz herhalde bencilce ve mağrurca bir milliyetçilik değildir” diyen Atatürk bir başka konuşmasında “biz direk olarak doğruya milletseveriz ve Türk milliyetçisiyiz. Cumhuriyetimizin dayanağı Türk topluluğudur” biçimindeki beyanları ile de milliyetçilik, cumhuriyetçilik ve halk bütünleşmesini yapmaktadır.
Bu görüşlerin ışığı altında diyebiliriz ki, Atatürk Milliyetçiliği’nin temel taşlarından ilki bağımsızlıktır. Çünkü, O “Hürriyet ve İstiklâl benim karekterimdir” diyordu. Bunun yanında Milli Hâkimiyet gelmektedir. Atatürk bunu “Hakimiyet-i Milliye uğruna canımı vermek benim için vicdan ve namus borcu olsun” sözleri ile en güzel şekilde ifade etmekte idi. Bir diğer özelliği, milli birlik ve beraberliğe daha açık deyişle bütünleştiriciliğe önemli yer ayırması idi. Bunların yanında ise en büyük özelliği realist oluşudur.
“Efendiler, asırlardan beri Türkiye’yi idare edenler çok şeyler düşünmüşlerdir. Fakat yalnız bir şeyi düşünmemişlerdir. Türkiye’yi… Bu düşüncesizlik yüzünden Türk vatanının, Türk milletinin duçar olduğu zararları ancak bir tarzda telâfi edebiliriz: O da Türkiye’de Türkiye’den diğer bir şey düşünmemek…”
Bu nedenledir ki, panislâmizmi, ümmetçiliği, panturanizmi ve sosyalizmi kesinlikle red etmektedir. Büyük Önder söylevlerinde bu hususları;
“Şurası unutulmamalıdır ki, bu tarzı idare bir Bolşevik sistemi değildir. Çünkü biz ne Bolşevikiz ne de komünist… Ne biri ne diğeri olamayız. Çünkü milliyetperver ve dinimize hürmetkarız”.
“Vatandaşlarımız olan, dindaşlarımızdan, hemşerilerimizden her biri kendi dimağında bir büyük ülkü besliyebilir. Hürdür, muhtardır… Buna kimse karışamaz. Fakat Türkiye Büyük Millet Meclisi Hükümeti’nin sabit, müsbet, maddî bir siyaseti vardır: O da efendiler, T. B. M. Meclisi’nin muayyen millî hududu dahilinde hayatını ve istiklâlini temin etmeğe yöneliktir…. Büyük ve hayalî şeyler yapmadan yapmış gibi görünmek yüzünden bütün dünyanın husumetini, garezini, kinini bu memleketin ve bu milletin üzerine celbettik. Biz panislamizm yapmadık; belki yapıyoruz, yapacağız dedik, düşmanlar da yaptırmamak için bir an önce öldürelim dediler. Panturanizm yapmadık; yaparız, yapıyoruz dedik, yapacağız dedik ve yine öldürelim dediler. Bütün dava bundan ibarettir. Biz böyle yapmadığımız ve yapamadığımız mefhumlar üstünde koşarak düşmanlarımızın adedini ve üzerimize yapmış oldukları baskıları artırmaktansa, hadd-i tabiîye, hadd-i meşrûa rücû edelim. Haddimizi bilelim. Binaenaleyh efendiler, biz hayat ve istiklâl isteyen milletiz. Ve yalnız ve ancak bunun için hayatımızı seve seve veririz”, diye dile getirmektedir.
Mazlum milletlerin kurtuluş çabalarına da ışık tutan Atatürk’ün Milliyetçilik ilkesi bencil değildir. Irkçı değildir. Dağıtıcı değil, toplayıcı ve bütünleştiricidir. Onun Milliyetçiliği kaderde, kıvançta, tasada bir olmanın mutluluğundan doğan yepyeni ve realist Türk Milliyetçiliğidir. Bu milliyetçiliğin simgesi de “Ne mutlu Türküm diyene” özdeyişinde en açık ifadesini bulmaktadır.
Milli egemenliğe, yerli malı ve ülke ekonomisine, milli beraberlik ve hedef beraberliğine, savaş ve barışta sırt sırta olmayı arzulayan milliyetçiliğin ayrışmaya, bölücülüğe karşı olması da gayet anlaşılırdır ki millet olma ruh ve azmini kaybeden unsurların milletliğinden söz edilemeyeceği gibi bekaları da olanaklı değildir.
Bu cihetle milliyetçilik ilkesi, katmerli, katı, abartılı ya da seçilmişlik teorisine dayanan bir milliyetçilik değil, tam tersine, mert, uyumlu ve sadık olmak şartıyla ortak kader ve kültürü paylaşan ulusun tamamını kucaklayan birleştirici, güçlendirici bir temel idrak ve anlayıştır.
Aynı vatanı paylaşan, aynı bayrak altında yaşamakta olan ve kendini Türk hisseden herkes için kapılarını açan müşfik el durumundaki Türk milliyetçiliği bu hali ile barış ve huzuru esas alırken, kendine, bağımsızlık ve cumhuriyetine kast edecek olanları da amansız düşman olarak görür.
Yine bu sayededir ki Türk milletini ayağa kaldırıp birleştiren ve devasa zorlukları, zulümleri yenmesine imkan sağlamayı başaran Türk milliyetçiliği, mazlum ulusların tamamına emsal teşkil etmekte ve Türk inkılabının bu yönü dünyada sayısız lider ve ülke tarafından nüsha edilmeye çalışılmaktadır.
İnkılap yıllarının zorlukları, maddiyatsızlıkları, elem ve mazlumiyetleri göz önüne alındığında bu ilkenin hayata geçirilmesinin zorluğu da hatırlanacaktır ve teslim olmuş, unutulmuş, kaderine terk edilmiş toplumun bu ilke sayesinde nasıl ayağa kalktığı destansı hüviyetini her zaman koruyacaktır.
-Alinti-
Milliyet, millet, milliyetçilik kavramları Atatürk zihin ve kalbinde çok daha ayrı ve özel tarif edilmiş haldedir ve dünya milliyetçilik anlayışından bu açıdan bir hayli farklıdır. Milliyetçi olmayı öven ama büyüklenmeyi yasak eden bu yaklaşımın dünya üstünde örneği olmaması bu nedenledir.
Milliyetçilik ilkesi, Atatürk’ün “Türkiye Cumhuriyeti ilelebet yaşayacaktır” diyerek ebediliğini dilediği ve bir demecinde müjdelediği Cumhuriyetçi devlet yapısını koruyacak olan toplumumuzun siyasî birlik şuuruna kavuşmuş tek parça bir bütün olması yani milli birlik, milli irade ve milli beraberlik amacına yönelmiştir.
Bu ilke Milli Mücadele’nin çıkış noktasını teşkil etmiş ve bütün esir milletlerin kurtuluş ve kalkınma hareketlerine ışık tutmuştur. Bilindiği üzere millet, milliyet ve milliyetçilik türlü düşünce akımlarına ya da bilimsel esaslara göre farklı şekilde tanımlanmıştır. Ancak bizim için mühim olan Atatürk’ün millet, milliyet, milliyetçilik tarifleridir.
Ulu Önder milleti 1922’de “İtiraf edelim ki, biz üç buçuk sene evveline kadar cemaat halinde yaşıyorduk. Bizi istedikleri gibi idare ediyorlardı. Cihan bizi temsil edenlere göre tanıyordu. Üç buçuk yıldır bütünüyle millet olarak yaşıyoruz” diyerek, büyük olguyu açık bir biçimde dile getirmiştir.
Atatürk, “Türkiye Cumhuriyeti’ni kuran Türkiye halkına Türk Milleti denir”, “Türkiye halkı, ırken ya da dinen ya da harsen birleşik ve yekdiğerine karşı hürmet ve fedakârlık hisleriyle dolu ve mukadderat ve menfaatleri ortak olan bir toplumsal hey’ettir” diye tarif etmektedir.
Atatürk; “milliyet düşüncesinin varlığını “Milliyet nazariyesini, millet mefkuresini yok etmeğe çalışan nazariyatın dünya üstünde tatbik beceriyi bulunamamıştır. Çünkü tarih, vukuat, hadiseler ve müşahadeler hep insanlar ve milletler arasında, hep milliyetin hâkim olduğunu göstermiştir ve milliyet prensibi aleyhindeki büyük mikyasda fiili deneyimlere rağmen yine milliyet hissinin öldürülemediği ve yine kuvvetle yaşadığı görülmektedir” diyerek dile getirmekte, milliyetin gerçekliğini vurgulamakta ve bir başka söylevinde de “Biz milliyet düşüncelerini tatbikte çok gecikmiş ve çok gevşeklik göstermiş bir milletiz. Bunun zararlarını fazla faaliyetle gidermeğe çalışmalıyız…
Bu hususta bizim milletimiz, milliyetinden anlamamazlık edişinin çok acı cezalarını gördü… Anladık ki, kabahatimiz kendimizi unutmaklığımızmış. Dünyanın bizlere hürmet göstermesini istiyorsak evvelâ biz, kendi benliğimize ve milliyetimize bu hürmeti hisseden, fikren, fiilen bütün tavır ve harekâtımızla gösterelim. Bilelim ki, millî benliğini bulamayan milletler başka milletlerin avıdır.” demektedir.
Milliyetçiliğin tarifi ise, Atatürk tarafından;
“Türk milliyetçiliği, ilerleme ve gelişme yolunda ve milletlerarası temas ve münasebetlerde, bütün çağdaş milletlere paralel ve onlarla dengeli bir biçimde beraber, Türk toplumunun özel karakterlerini ve başlı başına bağımsız kimliğini saklı tutmaktır” biçiminde yapılmaktadır.
Bir diğer söylevinde de “Gerçi bizlere milliyetçi derler; ama biz öyle milliyetçileriz ki, bizimle işbirliği eden bütün milletlere saygı ve uyum gösteririz. Onların milliyetlerinin bütün gerçeklerini tanırız. Bizim milliyetçiliğimiz herhalde bencilce ve mağrurca bir milliyetçilik değildir” diyen Atatürk bir başka konuşmasında “biz direk olarak doğruya milletseveriz ve Türk milliyetçisiyiz. Cumhuriyetimizin dayanağı Türk topluluğudur” biçimindeki beyanları ile de milliyetçilik, cumhuriyetçilik ve halk bütünleşmesini yapmaktadır.
Bu görüşlerin ışığı altında diyebiliriz ki, Atatürk Milliyetçiliği’nin temel taşlarından ilki bağımsızlıktır. Çünkü, O “Hürriyet ve İstiklâl benim karekterimdir” diyordu. Bunun yanında Milli Hâkimiyet gelmektedir. Atatürk bunu “Hakimiyet-i Milliye uğruna canımı vermek benim için vicdan ve namus borcu olsun” sözleri ile en güzel şekilde ifade etmekte idi. Bir diğer özelliği, milli birlik ve beraberliğe daha açık deyişle bütünleştiriciliğe önemli yer ayırması idi. Bunların yanında ise en büyük özelliği realist oluşudur.
“Efendiler, asırlardan beri Türkiye’yi idare edenler çok şeyler düşünmüşlerdir. Fakat yalnız bir şeyi düşünmemişlerdir. Türkiye’yi… Bu düşüncesizlik yüzünden Türk vatanının, Türk milletinin duçar olduğu zararları ancak bir tarzda telâfi edebiliriz: O da Türkiye’de Türkiye’den diğer bir şey düşünmemek…”
Bu nedenledir ki, panislâmizmi, ümmetçiliği, panturanizmi ve sosyalizmi kesinlikle red etmektedir. Büyük Önder söylevlerinde bu hususları;
“Şurası unutulmamalıdır ki, bu tarzı idare bir Bolşevik sistemi değildir. Çünkü biz ne Bolşevikiz ne de komünist… Ne biri ne diğeri olamayız. Çünkü milliyetperver ve dinimize hürmetkarız”.
“Vatandaşlarımız olan, dindaşlarımızdan, hemşerilerimizden her biri kendi dimağında bir büyük ülkü besliyebilir. Hürdür, muhtardır… Buna kimse karışamaz. Fakat Türkiye Büyük Millet Meclisi Hükümeti’nin sabit, müsbet, maddî bir siyaseti vardır: O da efendiler, T. B. M. Meclisi’nin muayyen millî hududu dahilinde hayatını ve istiklâlini temin etmeğe yöneliktir…. Büyük ve hayalî şeyler yapmadan yapmış gibi görünmek yüzünden bütün dünyanın husumetini, garezini, kinini bu memleketin ve bu milletin üzerine celbettik. Biz panislamizm yapmadık; belki yapıyoruz, yapacağız dedik, düşmanlar da yaptırmamak için bir an önce öldürelim dediler. Panturanizm yapmadık; yaparız, yapıyoruz dedik, yapacağız dedik ve yine öldürelim dediler. Bütün dava bundan ibarettir. Biz böyle yapmadığımız ve yapamadığımız mefhumlar üstünde koşarak düşmanlarımızın adedini ve üzerimize yapmış oldukları baskıları artırmaktansa, hadd-i tabiîye, hadd-i meşrûa rücû edelim. Haddimizi bilelim. Binaenaleyh efendiler, biz hayat ve istiklâl isteyen milletiz. Ve yalnız ve ancak bunun için hayatımızı seve seve veririz”, diye dile getirmektedir.
Mazlum milletlerin kurtuluş çabalarına da ışık tutan Atatürk’ün Milliyetçilik ilkesi bencil değildir. Irkçı değildir. Dağıtıcı değil, toplayıcı ve bütünleştiricidir. Onun Milliyetçiliği kaderde, kıvançta, tasada bir olmanın mutluluğundan doğan yepyeni ve realist Türk Milliyetçiliğidir. Bu milliyetçiliğin simgesi de “Ne mutlu Türküm diyene” özdeyişinde en açık ifadesini bulmaktadır.
Milli egemenliğe, yerli malı ve ülke ekonomisine, milli beraberlik ve hedef beraberliğine, savaş ve barışta sırt sırta olmayı arzulayan milliyetçiliğin ayrışmaya, bölücülüğe karşı olması da gayet anlaşılırdır ki millet olma ruh ve azmini kaybeden unsurların milletliğinden söz edilemeyeceği gibi bekaları da olanaklı değildir.
Bu cihetle milliyetçilik ilkesi, katmerli, katı, abartılı ya da seçilmişlik teorisine dayanan bir milliyetçilik değil, tam tersine, mert, uyumlu ve sadık olmak şartıyla ortak kader ve kültürü paylaşan ulusun tamamını kucaklayan birleştirici, güçlendirici bir temel idrak ve anlayıştır.
Aynı vatanı paylaşan, aynı bayrak altında yaşamakta olan ve kendini Türk hisseden herkes için kapılarını açan müşfik el durumundaki Türk milliyetçiliği bu hali ile barış ve huzuru esas alırken, kendine, bağımsızlık ve cumhuriyetine kast edecek olanları da amansız düşman olarak görür.
Yine bu sayededir ki Türk milletini ayağa kaldırıp birleştiren ve devasa zorlukları, zulümleri yenmesine imkan sağlamayı başaran Türk milliyetçiliği, mazlum ulusların tamamına emsal teşkil etmekte ve Türk inkılabının bu yönü dünyada sayısız lider ve ülke tarafından nüsha edilmeye çalışılmaktadır.
İnkılap yıllarının zorlukları, maddiyatsızlıkları, elem ve mazlumiyetleri göz önüne alındığında bu ilkenin hayata geçirilmesinin zorluğu da hatırlanacaktır ve teslim olmuş, unutulmuş, kaderine terk edilmiş toplumun bu ilke sayesinde nasıl ayağa kalktığı destansı hüviyetini her zaman koruyacaktır.
-Alinti-