Porsiyonların giderek büyüdüğü, gazlı içeceklerin bu kadar yaygınlaştığı, oburluğun zirve yaptığı çağda, hayvanlar aleminin en dayanıklı koşucuları olmamıza şaşırmamak elde değil. Söz konusu olan, uzun mesafe koşusu olduğunda, insanoğlu gezegenimizde yaşayan tüm hayvanlardan, daha dayanaklı.
Harvard Üniversitesi’nde Antropoloji Profesörü Daniel Lieberman’nın makalesinde, insanların güç ve hız konusunda çok kötü atletler olduklarını ancak buna karşın tempolu uzun koşular söz konusu olduğunda muhteşem olduklarını belirtmiştir
.
Koşma eylemini gözümüzde canladırmak istediğimizde, boynuzları takip eden bir çita, at yarışında koşan atlar, savanda depar atan aslan, ilk beliren imajlar olur. Oysa koşan insan imajı kolay kolay akla gelmez.
Antilop ve çitalar koşma kabiliyetleri ile ünlüdürler. Ancak bu üne sahip olmalarının nedeni hız ve çevikliktir. Örneğin çitaların hızı saatte 100 km’yi aşabilirler ancak bu hızı birkaç saniye devam ettirebilirler. Atlar ve köpekler de insanlar gibi uzun mesafe koşucularıdırlar. Fakat söz konusu olan dayanıklılık olduğunda sınıfın şampiyonu insanlardır.
Güç ve dayanıklılık arasında önemli bir fark vardır. Güç sağlam kaslarla sağlanır fakat dayanıklılık için stres altında gücün tekrar kazanılmasını sağlayan mekanizmalar gereklidir. Aslan ve çitalar çok kısa bir zamanda muazzam bir hıza ulaşabilirler ama salgıladıkları yüksek miktarda laktik asit, ciddi bir acıya sebep olur ve bu hızı çok uzun süre devam ettiremezler.
Bugün biliyoruz ki insanoğlu avcılığa 2.6 milyon, av silahlarını kullanmaya 50 bin yıl önce başlamıştır. Bu ikisi arasında geçen sürede sahip olduğu en önemli avantaj, koşma dayanıklılığı olmuştur. Bu yeteneği sayesinde saatler boyu avını takip edebiliyor, av yorgunluktan hareket edemez hale gelince, yakın mesafeden avını yakalayabiliyordu. Bilim insanları buna “direnç avı” diyor.
Atalarımız bizlere koşma dayanıklılığı konusunda muhteşem bir miras bıraktılar. Tek yapmamız gereken potansiyelimizi serbest bırakmak için atalarımız gibi düzenli koşmak.
Kaynaklar:
Harvard Üniversitesi’nde Antropoloji Profesörü Daniel Lieberman’nın makalesinde, insanların güç ve hız konusunda çok kötü atletler olduklarını ancak buna karşın tempolu uzun koşular söz konusu olduğunda muhteşem olduklarını belirtmiştir
.
Koşma eylemini gözümüzde canladırmak istediğimizde, boynuzları takip eden bir çita, at yarışında koşan atlar, savanda depar atan aslan, ilk beliren imajlar olur. Oysa koşan insan imajı kolay kolay akla gelmez.
Antilop ve çitalar koşma kabiliyetleri ile ünlüdürler. Ancak bu üne sahip olmalarının nedeni hız ve çevikliktir. Örneğin çitaların hızı saatte 100 km’yi aşabilirler ancak bu hızı birkaç saniye devam ettirebilirler. Atlar ve köpekler de insanlar gibi uzun mesafe koşucularıdırlar. Fakat söz konusu olan dayanıklılık olduğunda sınıfın şampiyonu insanlardır.
Güç ve dayanıklılık arasında önemli bir fark vardır. Güç sağlam kaslarla sağlanır fakat dayanıklılık için stres altında gücün tekrar kazanılmasını sağlayan mekanizmalar gereklidir. Aslan ve çitalar çok kısa bir zamanda muazzam bir hıza ulaşabilirler ama salgıladıkları yüksek miktarda laktik asit, ciddi bir acıya sebep olur ve bu hızı çok uzun süre devam ettiremezler.
Bugün biliyoruz ki insanoğlu avcılığa 2.6 milyon, av silahlarını kullanmaya 50 bin yıl önce başlamıştır. Bu ikisi arasında geçen sürede sahip olduğu en önemli avantaj, koşma dayanıklılığı olmuştur. Bu yeteneği sayesinde saatler boyu avını takip edebiliyor, av yorgunluktan hareket edemez hale gelince, yakın mesafeden avını yakalayabiliyordu. Bilim insanları buna “direnç avı” diyor.
Atalarımız bizlere koşma dayanıklılığı konusunda muhteşem bir miras bıraktılar. Tek yapmamız gereken potansiyelimizi serbest bırakmak için atalarımız gibi düzenli koşmak.
Kaynaklar: