Özlemek diye bir şey var sol yanımda ve buna engel olamıyorum…
Ne göğsümden söküp atabiliyorum bu duyguyu, ne de onunla yaşamaya alışabiliyorum…
Bir yanım ‘iyi oldu gittiği’ diyor, bir yanım hala kabullenemiyor. Ben ne yapacağımı bilemiyorum. Gülen yüzler dağıtıyorum etrafa, içimdeki ağrıyı bir tek kendime saklıyorum. Kötü bir söz ederler diye ben senin acını bile biriyle paylaşmaya korkuyorum! Biliyorum değmezsin, biliyorum dönmezsin de zaten… Ama seni hala seviyorum.
Bunun nasıl acıttığını bilemezsin.. .
Aslında beni sevmemen mühim değil.
Yemin ederim geçtim bütün bunları. Bana en çok ne dokunuyor biliyor musun? Hayatımda ilk defa birine güvenmişken, birini ilk defa bu kadar çok sevmişken kaybediyorum. Sence bu adil mi? Bence değil, hem de hiç değil…
Şimdi nereye uzansam tutar bir dal bulamadığım bir uçurumun gövdesindeyim. ‘Elimi tut!’ diye bağırıyorum. Duymak istemiyorsun…
Nasip değilmiş mi diyeyim, hayırlısı böyleymiş mi? Ne olur içimdeki yangını hafifletebilecek bir şey söyle bana. Ben bulamıyorum! Avutmuyor beni hiçbir cümle. Ağrım dinmiyor, sızım geçmiyor.. .
Sana söyleyemediğim her ‘özledim’ cümlesi için bin kere ölüyorum. Bin kere diri diri gömüyorlar beni.
Ama bu sondu, bu kez kendi ellerinle ört beni.
Ben bir daha özlemem seni.. .
Ekli dosyayı görüntüle 2159