Kaynağı devinende bulunan devim. Özdekçi devim anlayışıdır ve bir özgüç’ü gerektirir. Düşünceci devim anlayışı devimin kaynağını her zaman bir dış etkide (genelde tanrıda) aramıştır. Mekanikçi görüş de bir ‘ilk fiske’yi gerektirmekle sonuç olarak düşünceci devim anlayışı ile birleşir.
Bunlara karşı özdekçi anlayış, antikçağın İyonya felsefesinden beri devimi hep doğanın içinde aramıştır. İyonyalılar devimi temel parçacıkların bileşmesi ve ayrılması ile, Empedokles sevgi ve nefretle, Leukippos ve Demokritos atomlar ve boşlukla; eş deyişle hep doğayla ve doğanın kendi kendine devimiyle açıklamışlardır.
Tarihsel süreçte Spinoza’nın ‘kendi kendisinin sebebi’ düşüncesi, Leibniz’in kendi kendisini belirleyen monadlar varsayımı, evrensel oluşma ve gelişme üstüne ileri sürülen Kant’çı düşünceler, Schelling evrimciliği ve Hegel eytişimi kendi kendine evrim gerçeğinin açıklanmasına doğru ilerleyen birer aşamadırlar. Kendi kendisine devim, bilimsel olarak tarihsel ve eytişimsel özdekçilikle açıklanmıştır.
Bunlara karşı özdekçi anlayış, antikçağın İyonya felsefesinden beri devimi hep doğanın içinde aramıştır. İyonyalılar devimi temel parçacıkların bileşmesi ve ayrılması ile, Empedokles sevgi ve nefretle, Leukippos ve Demokritos atomlar ve boşlukla; eş deyişle hep doğayla ve doğanın kendi kendine devimiyle açıklamışlardır.
Tarihsel süreçte Spinoza’nın ‘kendi kendisinin sebebi’ düşüncesi, Leibniz’in kendi kendisini belirleyen monadlar varsayımı, evrensel oluşma ve gelişme üstüne ileri sürülen Kant’çı düşünceler, Schelling evrimciliği ve Hegel eytişimi kendi kendine evrim gerçeğinin açıklanmasına doğru ilerleyen birer aşamadırlar. Kendi kendisine devim, bilimsel olarak tarihsel ve eytişimsel özdekçilikle açıklanmıştır.