Anlamı:
Anlamı:
Başkalarına yağcılık ve şakşakçılık yapanlar ya da kışkırtanlara hitaben kullanılır.
Hikayesi:
Hikayesi:
Bu deyim günümüzde; yağcılık ve şakşakçılık yapanlar ya da kışkırtanlara hitaben kullanılsa da aslında, bedensel eksikliklerine rağmen yaşamaya çalışanların hayata sarılma çarelerinden kaynaklanmıştır. Anadolu’da geçim sıkıntısı çeken kimi görme, kimi yürüme engelli vatandaşlar hep İstanbul’a giderlermiş. Buradaki bu yığılmanın zaman içinde sosyal bir konu olacağı kaçınılmazdır.
Osmanlı, Anadolu’nun çeşitli yerlerinden İstanbul’a gelen kimi yürüme kimi görme özürlü insanların korunması ve ikame etmesi işini, genelde vakıf ve tarikatlara çözdürürdü. Bunlardan birisi de Şehzadebaşı Camii’nin karşısında bulunan “Tabhane” isimli vakıf binasıydı. Anadolu’dan gelen çeşitli engelli insanlar, gündüzleri, geceleri de burada kalarak, kendilerine yapılan para yardımlarını paylaşırlardı. Bunların arasındaki görme engellilerin genelde sesleri güzel olduğundan, okudukları çeşitli şarkılar ve ilahilerle insanları daha kolay etki altına alırlar ve böylelikle daha çok yardım toplamış olurlardı. Ancak, görme engelli olduklarından, destek alınası için, yanlarına muhakkak bir yürüme engelli arkadaş alırlardı.
Bu destek bütünleşmesi zamanla gruplaşmaya dönüşür. İmam olduğu söylenen, altı kör, altı topal bir araya gelip grup kurarlar. Görme engelliler, ilahinin sözlerini söylerken yürüme engelliler de “Hey kaygulu canım” diyerek, nakarat kısmını okurlarmış. Bu grup uygulaması çok tutmuş ve engelli vatandaşların arasında “goy goya çıkmak” olarak ifade bulmuş ve bu gruplara da “goygoycular” denmiş.
