Bizden Şeyler
- Konbuyu başlatan Katre
- Başlangıç tarihi
- Katılım
- 3 Ocak 2017
- Mesajlar
- 1,891
- Tepkime puanı
- 2,961
- Puanları
- 0
- Web sitesi
- www.mevsim.org
- Cinsiyet
- Erkek
Ya siz,
Nasıl bilirdiniz çocukluğunuzu ey cemaat?
Nasıldı
Öldürdüğünüz birinin cenaze namazını kılmak?
Ahlar ağacıyım, gibisi fazla.
Başka bir şey istemem
Artık beyazlaşan üç-beş tel saçıma,
Hesabımı vermekten başka.
Vasiyetimdir:
Dalgınlığınıza gelmek istiyorum
Ve kaybolmak o dalgınlıkta.
sendin beklediğim bütün bir sonbahar
yağmurlar inatla işlerken içime
gece gökyüzünde çınlarken yıldızlar
durdurulmaz yürek ürpertileriyle
sendin beklediğim bütün bir sonbahar
hayaller hayaller kurup duruyordum
iniyordum hüznün inginliklerine
ellerimde ölümü tutuyordum
artık çok genç olmamanın kederiyle
hayaller hayaller kurup duruyordum
aşkın kapısını aralayınca sen
zamanın karanlık ırmağında yüzen
çocukluğumun o ıssız güneşine
aşkın kapısını aralayınca sen
yeni bir özsu yürüdü sözcüklere
dilsiz bir kuytuda ölüyordu şiir
yetti parmaklarının bir dokunuşu
geleceği birdenbire duyumsamak
birdenbire duyumsamak varoluşu
dilsiz bir kuytuda ölüyordu şiir
sendin beklediğim bütün bir sonbahar
başlamadan bitmiş bir aşkın hüznüyle
gece gökyüzünde çınlarken yıldızlar
yağmurlar inatla işlerken içime
sendin beklediğim bütün bir sonbahar
yağmurlar inatla işlerken içime
gece gökyüzünde çınlarken yıldızlar
durdurulmaz yürek ürpertileriyle
sendin beklediğim bütün bir sonbahar
hayaller hayaller kurup duruyordum
iniyordum hüznün inginliklerine
ellerimde ölümü tutuyordum
artık çok genç olmamanın kederiyle
hayaller hayaller kurup duruyordum
aşkın kapısını aralayınca sen
zamanın karanlık ırmağında yüzen
çocukluğumun o ıssız güneşine
aşkın kapısını aralayınca sen
yeni bir özsu yürüdü sözcüklere
dilsiz bir kuytuda ölüyordu şiir
yetti parmaklarının bir dokunuşu
geleceği birdenbire duyumsamak
birdenbire duyumsamak varoluşu
dilsiz bir kuytuda ölüyordu şiir
sendin beklediğim bütün bir sonbahar
başlamadan bitmiş bir aşkın hüznüyle
gece gökyüzünde çınlarken yıldızlar
yağmurlar inatla işlerken içime
sendin beklediğim bütün bir sonbahar
Son düzenleme:
Tarifsiz bir sevdada kimliksiz bir sessizliktin
Haykırışlarla çağlarken yüreğim durgun limanımdın
Sen adını koyamadığım
Senin adın kavuşmak olsun
Fırtınalarda yolunu kaybeden gemi misali
Rotasız ve pusulasız kalmışken yüreğim
Ve hoyratça savrulurken bir limandan bir limana
Teslim olmuşken kaderine
Apansız sana rastladım o limanda
Sen adını koyamadığım
Senin adın kavuşmak olsun…
Bakmaya kıyamazken gözlerine
Tutmaya cesaret edemezken ellerini.
Ve bütün cümlelerin sustuğu o yerde
Sessiz bir haykırıştı yüreğim
Eşsiz bir mutluluktu yaşadığım
Sen adını koyamadığım
Senin adın kavuşmak olsun.
Son bahar yaprakları dökülürken içimden
Hazanı yasarken bahar kokulu sabahlar da
Yüreğim üşürdü gözlerimden sel olup akan yağmurda
Sırılsıklam ıslanırken ruhum
Solmuştu bahçemde ki tüm güller
Sen o bahçemdeki açan tek güldün
Sen adını koyamadığım
Senin adın kavuşmak olsun.
Dağ çiçeğim yaban gülüm asi sevdam.
Saçının bir teline bir ömür adadığım
Gözündeki bir damla yaşına şehirleri yaktığım
İsyanım feryadım kavuşulmazım
Sen vazgeçemeyeceğim yasaklım
Sen adını koyamadığım
Senin adın kavuşmak olsun.
Sen benim yanı başımdaki uzağım
Sen benim uzağımdaki en yakınım
Dokunmam yasak sevmem yasak
Sensiz bu hayatta yaşamak tuzak
Sen adını koyamadığım
Senin adın kavuşmak olsun.
Sisli bir gecede ses olup da gel
Bir sonbahar gününde yağmur olup da gel
Soğuk bir kış gününde rüzgar olup da gel
Ilık bir yaz gecesinde düş olup da gel
Sen bana yasaklarından sıyrılıp da gel
Sen adını koyamadığım
Senin adın kavuşmak olsun.
Bir gün gelirde tutarsam ellerini
Bakarsam gözlerine sevgi dolu
Doğarsa sende yeniden bu beden
Ve o gün verirsem şayet son nefesimi
Ölmeden haykırmak isterim son bir kez
Sen adını koyamadığım
Sen yaban gülüm sen dağ çiçeğim
Sen ruhu revanım sen yaşama sevincim
Yasaklım adı bende saklım
Senin adın kavuşmak olsun
Senin adın
Senin adın seviyorum olsun
Seviyorum olsun
Seni seviyorum, seni seviyorum.
Haykırışlarla çağlarken yüreğim durgun limanımdın
Sen adını koyamadığım
Senin adın kavuşmak olsun
Fırtınalarda yolunu kaybeden gemi misali
Rotasız ve pusulasız kalmışken yüreğim
Ve hoyratça savrulurken bir limandan bir limana
Teslim olmuşken kaderine
Apansız sana rastladım o limanda
Sen adını koyamadığım
Senin adın kavuşmak olsun…
Bakmaya kıyamazken gözlerine
Tutmaya cesaret edemezken ellerini.
Ve bütün cümlelerin sustuğu o yerde
Sessiz bir haykırıştı yüreğim
Eşsiz bir mutluluktu yaşadığım
Sen adını koyamadığım
Senin adın kavuşmak olsun.
Son bahar yaprakları dökülürken içimden
Hazanı yasarken bahar kokulu sabahlar da
Yüreğim üşürdü gözlerimden sel olup akan yağmurda
Sırılsıklam ıslanırken ruhum
Solmuştu bahçemde ki tüm güller
Sen o bahçemdeki açan tek güldün
Sen adını koyamadığım
Senin adın kavuşmak olsun.
Dağ çiçeğim yaban gülüm asi sevdam.
Saçının bir teline bir ömür adadığım
Gözündeki bir damla yaşına şehirleri yaktığım
İsyanım feryadım kavuşulmazım
Sen vazgeçemeyeceğim yasaklım
Sen adını koyamadığım
Senin adın kavuşmak olsun.
Sen benim yanı başımdaki uzağım
Sen benim uzağımdaki en yakınım
Dokunmam yasak sevmem yasak
Sensiz bu hayatta yaşamak tuzak
Sen adını koyamadığım
Senin adın kavuşmak olsun.
Sisli bir gecede ses olup da gel
Bir sonbahar gününde yağmur olup da gel
Soğuk bir kış gününde rüzgar olup da gel
Ilık bir yaz gecesinde düş olup da gel
Sen bana yasaklarından sıyrılıp da gel
Sen adını koyamadığım
Senin adın kavuşmak olsun.
Bir gün gelirde tutarsam ellerini
Bakarsam gözlerine sevgi dolu
Doğarsa sende yeniden bu beden
Ve o gün verirsem şayet son nefesimi
Ölmeden haykırmak isterim son bir kez
Sen adını koyamadığım
Sen yaban gülüm sen dağ çiçeğim
Sen ruhu revanım sen yaşama sevincim
Yasaklım adı bende saklım
Senin adın kavuşmak olsun
Senin adın
Senin adın seviyorum olsun
Seviyorum olsun
Seni seviyorum, seni seviyorum.
Sana buraya bazı şeyler koyuyorum. Yol boyunca aklında olsun.
Lazım olursa açar okursun. Olmazsa da olsun, bir zararı yok
burada dursun.
Şuraya bir cümle koydum. Bırak, acımızı birileri duysun. Hem
zaten şiir niye var? Dünyanın acısını başkaları da duysun!
Acı mıhlanıp bir kalpte durmasın. Ortada dursun. Olur ya biri
eline alır okşar, biri alnından öper. Az unutursun.
Buraya tabiatı koydum. Ağaçları, suyu, ovayı, dağı. Onlar bizim
kardeşimiz, çok canın sıkılırsa arada onlarla konuşursun.
Buraya, küçük mutlu güneşler koydum. Günlerimiz karanlık ve
çok soğuyor bazı akşamlar, ısınırsın.
Buraya, bir inanç bir inat koydum. Tut ki unuttun, tekrar bak,
o inat neyse sen osun.
Buraya yolun yokuşunu koydum. Bildiğim için yokuşu. Zorlanırsa
nefesin, unutma, ciğer kendini en çabuk onaran organ, valla bak,
aklında bulunsun.
Buraya umutlu günler koydum. Şimdilik uzak gibi görünüyor,
ama kimbilir, birazdan uzanıp dokunursun.
Buraya bir ayna koydum arada önüne geç bak; sen şahane bir
okursun. Mesai saatlerinde çaktırmadan şiir okursun. N’olcak ki,
bırak patronlar seni kovsun!
Burada bir tutam sabır var. Kendiminkinden kopardım bir parça,
(bende çok boldur) lazım oldukça ya sabır ya sabır, dokunursun.
Burada güzel çaylar var. Bu aralar senin için çok önemli. Bitki
çayları, kış çayları, şuruplar, kompostolar. Demlersin, maksat
midene dostluk olsun.
Şuraya Youtube’dan müzikler, Bach dinle filan, koydum. Ama
müzik konusunda sen benden daha iyisin, koklayıp buluyorsun.
Buraya bir silkintiotu koydum. Kırk dert bir arada canına
yandığım, kırkına birden deva olsun.
Lazım olursa açar okursun. Olmazsa da olsun, bir zararı yok
burada dursun.
Şuraya bir cümle koydum. Bırak, acımızı birileri duysun. Hem
zaten şiir niye var? Dünyanın acısını başkaları da duysun!
Acı mıhlanıp bir kalpte durmasın. Ortada dursun. Olur ya biri
eline alır okşar, biri alnından öper. Az unutursun.
Buraya tabiatı koydum. Ağaçları, suyu, ovayı, dağı. Onlar bizim
kardeşimiz, çok canın sıkılırsa arada onlarla konuşursun.
Buraya, küçük mutlu güneşler koydum. Günlerimiz karanlık ve
çok soğuyor bazı akşamlar, ısınırsın.
Buraya, bir inanç bir inat koydum. Tut ki unuttun, tekrar bak,
o inat neyse sen osun.
Buraya yolun yokuşunu koydum. Bildiğim için yokuşu. Zorlanırsa
nefesin, unutma, ciğer kendini en çabuk onaran organ, valla bak,
aklında bulunsun.
Buraya umutlu günler koydum. Şimdilik uzak gibi görünüyor,
ama kimbilir, birazdan uzanıp dokunursun.
Buraya bir ayna koydum arada önüne geç bak; sen şahane bir
okursun. Mesai saatlerinde çaktırmadan şiir okursun. N’olcak ki,
bırak patronlar seni kovsun!
Burada bir tutam sabır var. Kendiminkinden kopardım bir parça,
(bende çok boldur) lazım oldukça ya sabır ya sabır, dokunursun.
Burada güzel çaylar var. Bu aralar senin için çok önemli. Bitki
çayları, kış çayları, şuruplar, kompostolar. Demlersin, maksat
midene dostluk olsun.
Şuraya Youtube’dan müzikler, Bach dinle filan, koydum. Ama
müzik konusunda sen benden daha iyisin, koklayıp buluyorsun.
Buraya bir silkintiotu koydum. Kırk dert bir arada canına
yandığım, kırkına birden deva olsun.
Ben istedim ki;
Şemsiyemi bile paylaşayım seninle
Paramı bölüşeyim, böbreğimi iste vereyim
Kapının önünde ayakkabıların olsun
Kapı zilinde adın yazsın
Yatağın sol kısmı senin olsun
Burnun burnumda uyu istedim
Çok mu?
O havluyu, banyoyu, terlikleri hep ıslak bırak
Ekmek almayı unut
Aramayı unut
Yıl dönümümüzü unut
Unutmaman gereken ne varsa unut (Benim dışımda)
Çoraplarını kapının arkasında at, kanepede uyu, kumanda savaşı yapalım
Çenenin orasını öpeyim
Dünya güzelleşsin
Yüzüm lale bahçesi
Yeryüzüne bereket yağar o zaman..
Az mı ?
Anlatamıyorum mu, nedir ?
Sensiz değil bu şemsiyenin altı, dünya dar bana
Bana yollar dar, giydiğim kazaklar, aldığım nefesler, verdiğim sözler
Her şey ama her şey dar bu bedene
Sığamıyorum ne yere, ne göğe
Hayır yani, nedir ?
Uçurtma olsam, tele takılırım
Karınca olsam, onca kalabalığın içinde biri gelir benim üzerime basar
Ben seni sevsem
Sen beni sevmezsin falan
Bu hep böyledir
Şemsiyemi bile paylaşayım seninle
Paramı bölüşeyim, böbreğimi iste vereyim
Kapının önünde ayakkabıların olsun
Kapı zilinde adın yazsın
Yatağın sol kısmı senin olsun
Burnun burnumda uyu istedim
Çok mu?
O havluyu, banyoyu, terlikleri hep ıslak bırak
Ekmek almayı unut
Aramayı unut
Yıl dönümümüzü unut
Unutmaman gereken ne varsa unut (Benim dışımda)
Çoraplarını kapının arkasında at, kanepede uyu, kumanda savaşı yapalım
Çenenin orasını öpeyim
Dünya güzelleşsin
Yüzüm lale bahçesi
Yeryüzüne bereket yağar o zaman..
Az mı ?
Anlatamıyorum mu, nedir ?
Sensiz değil bu şemsiyenin altı, dünya dar bana
Bana yollar dar, giydiğim kazaklar, aldığım nefesler, verdiğim sözler
Her şey ama her şey dar bu bedene
Sığamıyorum ne yere, ne göğe
Hayır yani, nedir ?
Uçurtma olsam, tele takılırım
Karınca olsam, onca kalabalığın içinde biri gelir benim üzerime basar
Ben seni sevsem
Sen beni sevmezsin falan
Bu hep böyledir
Son düzenleme:
Bariz telaşım, saydam yaralarımla
Senden saklanmadım, yol arkadaşım
Şimdi yollar daralır çıkmaz sokaklarında
Tutma bırak içinde kalmayayım.
Geçiyor bir ömür düşüne düşüne
Kalmıyor hiçbir şey benden yetmiyor birine
Biz hep sustuk yol almadık
Ve öyle güzel kalmadık
Tutmayın yol verin gidene gidene
Cevap da vermem artık gücüme gidene
Yoktur tavsiyem bile beni kaybedene
Doldu sığmaz içime
Tutmayın yol verin gidene gidene
Cevap da vermem artık gücüme gidene
Hiç mi soru sormadın yüzüne gülene
Doldur sığmaz içime
Geçiyor bir ömür düşüne düşüne
Kalmıyor hiçbir şey benden yetmiyor birine
Biz hep sustuk yol almadık
Ve öyle güzel kalmadık
Tutmayın yol verin gidene gidene
Cevap da vermem artık gücüme gidene
Yoktur tavsiyem bile beni kaybedene
Doldu sığmaz içime
Alıştım eziyetin felaket olsa nihayetinde
Elbet aşkla yıkanır kalp kendine ihanetinde
Tutmayın yol verin gidene gidene
Cevap da vermem artık gücüme gidene
Yoktur tavsiyem bile beni kaybedene
Doldu sığmaz içime
Tutmayın yol verin gidene gidene
Cevap da vermem artık gücüme gidene
Hiç mi soru sormadın yüzüne gülene
Doldu sığmaz içime
Doldu sığmaz içime
Yoldur bitmez gidene
Sonra ne oluyor biliyor musun?
Yarım kalıyorsun, değişiyorsun. Biraz güvensiz, biraz umutsuz, biraz da umutlu. Ve bir daha hiçbir şey eskisi gibi olmuyor.
Ve sonra ne oluyor biliyor musun?
Bir zamanlar uğruna dünyayı karşına alabileceğin adam yabancılaşıyor sana. Adım adım uzaklaşıyorsun. Kör kalsa, yatalak olsa, bacaklarını kaybetse vazgeçmeyeceğin adamın buna hiç değmediğini fark ediyorsun. Bir an geliyor bir şeyler kırılıyor içinde, bir şeyler dökülüyor ve geçiyor, bitiyor.
Ve sonra ne oluyor biliyor musun?
Ölmeye gidiyoruz diyerek ellerini tutsa, tereddütsüz gideceğin adamı hayretle izliyorsun. Usulca ağlıyorsun bir köşede, gidişine değil, yaptıklarına, zamanına, vazgeçtiklerine ve bunu haketmeyişine ve aslında kendin için ağlıyorsun.
Sonra ne oluyor biliyor musun?
İp kopuyor en sağlam yerinden. En güvendiğin adamın bıçak izi kalıyor sırtında. Kelimelerle anlatılamayacak kadar sarsılıyor hayallerin.
Grileşiyorsun. Oysa biraz umudun olsa, her şeyi yapardın uğruna. Bu kadar kötü düşmüş olmasaydın, daha güçlü kalkardın ayağa. Biliyorsun, en çok buna yanıyorsun.
Ve sonra ne oluyor biliyor musun?
Anlıyorsun, korkuyorsun. Öyle çok yormuş oluyor ki seni, öyle eksiltmiş. Masumiyetine ateş edilmiş gibi hissediyorsun. Kimse onu senin kadar sevemez. Vazgeçerken, en çok buna üzülüyorsun.
Sonra ne oluyor biliyor musun?
İçinden sadece o geçiyor. Ağlıyorsun geçmiyor, gülüyorsun geçmiyor, ne yapsan da acısı dinmiyor. Yara dıştan sarılmış gibi görünse de içi hala sızlıyor, cümleler dökülüyor, kelimeler kırılıyor, sonra fark ediyorsun yaşamın elinden yitip gittiğini.
Ve sonra ne oluyor biliyor musun?
Koskoca bir hayatı seni ve değerini anlamayan birisine feda etmiş oluyorsun. Her şey bir anda koskoca bir yalana dönüşüyor. Sevgini bitirip ona düşman olmak yerine, kendini bitirip kendine düşman oluyorsun.
Ve sonra ne oluyor biliyor musun?
Sevmeye korkuyorsun. Her an vazgeçilmekten, incinmekten korkar oluyorsun. En sonrasında da üzüle üzüle üzülmemeyi öğrenmiş olduğunu fark ediyorsun.
Ve sonra ne oluyor biliyor musun?
Susuyorsun, ya konuşmak istemediğinden ya da anlayamazlar tedirginliğinden. Yaşanan güzel günleri unutamıyorsun işte.
Ve sonra ne oluyor biliyor musun?
Hiçkimse vazgeçilmez değil aslında, insan yeri gelince kendinden bile vazgeçebiliyorken. Hayatı zehir etmeye değmez. Sevdiğinin değil seni sevenin peşinden git. Hayat çok kısa her şeye rağmen yaşamaya değer. Hiç kimse hiç kimseyi kendinden daha değerli kılmamalı.
Ve sonra ne oluyor biliyor musun?
Hiç vazgeçmiyorsun aslında. Sadece unutmuş gibi yapıyorsun. Oysa içinde kapanmayan yara ile biliyorsun ki, kimse onu senin kadar sevemez ve kimse de seni onun kadar sevemez. En üzücüsü de bu zaten.
Ve sonra ne oluyor biliyor musun?
Öyle biri giriyor ki hayatına iyi ki onu kaybetmişim diyorsun, öyle güzel bir yürek kazanıyorsun ki, kazandığın o muhteşem sevgi kaybettiğin her şeye değiyor.
Ve sonra ne oluyor biliyor musun?
Üç Nokta Koyup Yaşıyoruz…
Yarım kalıyorsun, değişiyorsun. Biraz güvensiz, biraz umutsuz, biraz da umutlu. Ve bir daha hiçbir şey eskisi gibi olmuyor.
Ve sonra ne oluyor biliyor musun?
Bir zamanlar uğruna dünyayı karşına alabileceğin adam yabancılaşıyor sana. Adım adım uzaklaşıyorsun. Kör kalsa, yatalak olsa, bacaklarını kaybetse vazgeçmeyeceğin adamın buna hiç değmediğini fark ediyorsun. Bir an geliyor bir şeyler kırılıyor içinde, bir şeyler dökülüyor ve geçiyor, bitiyor.
Ve sonra ne oluyor biliyor musun?
Ölmeye gidiyoruz diyerek ellerini tutsa, tereddütsüz gideceğin adamı hayretle izliyorsun. Usulca ağlıyorsun bir köşede, gidişine değil, yaptıklarına, zamanına, vazgeçtiklerine ve bunu haketmeyişine ve aslında kendin için ağlıyorsun.
Sonra ne oluyor biliyor musun?
İp kopuyor en sağlam yerinden. En güvendiğin adamın bıçak izi kalıyor sırtında. Kelimelerle anlatılamayacak kadar sarsılıyor hayallerin.
Grileşiyorsun. Oysa biraz umudun olsa, her şeyi yapardın uğruna. Bu kadar kötü düşmüş olmasaydın, daha güçlü kalkardın ayağa. Biliyorsun, en çok buna yanıyorsun.
Ve sonra ne oluyor biliyor musun?
Anlıyorsun, korkuyorsun. Öyle çok yormuş oluyor ki seni, öyle eksiltmiş. Masumiyetine ateş edilmiş gibi hissediyorsun. Kimse onu senin kadar sevemez. Vazgeçerken, en çok buna üzülüyorsun.
Sonra ne oluyor biliyor musun?
İçinden sadece o geçiyor. Ağlıyorsun geçmiyor, gülüyorsun geçmiyor, ne yapsan da acısı dinmiyor. Yara dıştan sarılmış gibi görünse de içi hala sızlıyor, cümleler dökülüyor, kelimeler kırılıyor, sonra fark ediyorsun yaşamın elinden yitip gittiğini.
Ve sonra ne oluyor biliyor musun?
Koskoca bir hayatı seni ve değerini anlamayan birisine feda etmiş oluyorsun. Her şey bir anda koskoca bir yalana dönüşüyor. Sevgini bitirip ona düşman olmak yerine, kendini bitirip kendine düşman oluyorsun.
Ve sonra ne oluyor biliyor musun?
Sevmeye korkuyorsun. Her an vazgeçilmekten, incinmekten korkar oluyorsun. En sonrasında da üzüle üzüle üzülmemeyi öğrenmiş olduğunu fark ediyorsun.
Ve sonra ne oluyor biliyor musun?
Susuyorsun, ya konuşmak istemediğinden ya da anlayamazlar tedirginliğinden. Yaşanan güzel günleri unutamıyorsun işte.
Ve sonra ne oluyor biliyor musun?
Hiçkimse vazgeçilmez değil aslında, insan yeri gelince kendinden bile vazgeçebiliyorken. Hayatı zehir etmeye değmez. Sevdiğinin değil seni sevenin peşinden git. Hayat çok kısa her şeye rağmen yaşamaya değer. Hiç kimse hiç kimseyi kendinden daha değerli kılmamalı.
Ve sonra ne oluyor biliyor musun?
Hiç vazgeçmiyorsun aslında. Sadece unutmuş gibi yapıyorsun. Oysa içinde kapanmayan yara ile biliyorsun ki, kimse onu senin kadar sevemez ve kimse de seni onun kadar sevemez. En üzücüsü de bu zaten.
Ve sonra ne oluyor biliyor musun?
Öyle biri giriyor ki hayatına iyi ki onu kaybetmişim diyorsun, öyle güzel bir yürek kazanıyorsun ki, kazandığın o muhteşem sevgi kaybettiğin her şeye değiyor.
Ve sonra ne oluyor biliyor musun?
Üç Nokta Koyup Yaşıyoruz…
Devamını bekleyebilirdin hikayemin, bulmak çok daha kolay olabilirdi dilimde yer etmiş bin bir diken sözcüğün arasında beni, sürekli geçmişe dönmek istemeseydin.
''Mevcut durumlarla baş edemeyenler hep geçmişe dönmek ister''i duymasaydın bir filmde.
Bir filmde kendini bu kadar çok bulmasaydın, bir kitapta kendinle sürekli karşılaşmasaydın, bu kadar çok bukowski yaşamasaydın.
Ama bekle, başka bir şeyden bahsedecektik.
Diyecektik ki; bana hiç gülümsemiyorsun, küs müyüz?
Birbirimize varmak için daha kaç defa düşmemiz gerekir, kaç yerimizden daha kanamamız lazım gelir?
Benim bir ismim yok, senin bir ismin yok, seni çağırmak için başka bir yol bulmalıyım.
Bana seslenmek için bana bir isim bulmalısın.
''Kalbime ilk ne zaman dokundun'' diye sormasaydı kadın adama, bir filmde.
Ben de dönüp dolaşıp sana çıkacak sapa yollar aramazdım.
''Mevcut durumlarla baş edemeyenler hep geçmişe dönmek ister''i duymasaydın bir filmde.
Bir filmde kendini bu kadar çok bulmasaydın, bir kitapta kendinle sürekli karşılaşmasaydın, bu kadar çok bukowski yaşamasaydın.
Ama bekle, başka bir şeyden bahsedecektik.
Diyecektik ki; bana hiç gülümsemiyorsun, küs müyüz?
Birbirimize varmak için daha kaç defa düşmemiz gerekir, kaç yerimizden daha kanamamız lazım gelir?
Benim bir ismim yok, senin bir ismin yok, seni çağırmak için başka bir yol bulmalıyım.
Bana seslenmek için bana bir isim bulmalısın.
''Kalbime ilk ne zaman dokundun'' diye sormasaydı kadın adama, bir filmde.
Ben de dönüp dolaşıp sana çıkacak sapa yollar aramazdım.
Keşke dünya hakikaten küçülse de biraz, gözlerimizin değmeye muhtaç olduğu kişilerle karşılaşabilme ihtimalimize biraz olsun inanabilsek.
Keşke yazıma değen istihzayı farketse biri.
Keşke bir zamanlar benim de küçük bir kız çocuğu olduğumu biri bana hatırlatsa,keşke yetişkin tavrımızdan biraz uzaklaşıp, pamuk şeker yesek, ne bileyim işte, bir şeyler için ağlayıp beş dakika sonra, o üzüntüden çok ötelerde kumdan kaleler yaparken bulsak kendimizi.
Keşke bir şeyler, geçmesini arzu ettiğimiz vakitlerde geçip gitse, daha kolay olurdu yaşamak, daha derin nefesler alabilirdik.
Keşke biri benden mütemadi kaygımı söküp alsa.
Keşke yaptıklarımdan çok daha fazlasını becermiş olsam da gırtlağıma yapışan bu başarısızlık hissi beni zaman zaman gece uykularımdan etmese.
Keşke sol omzumda benimle ikamet eden melek, ben hataya düşmeden evvel, ikaz etse beni, bana yapmayı, söylemeyi düşündüğüm şeyin, defterimde şık durmayacağını söylese.
Keşke bu kadar erken ağlamasam, keşke bu kadar geç kalınmasa bana, keşke ben sonsuza kadar bekleyecek sabra sahip olabilsem, bazen.
Keşke kapıları aralık bırakmadan çarpıp çıkmasam, kapı pervazları incinmese mesela.Keşke aralık bıraktığım her kapıyı da kendime gözdağı veriyormuşum gibi algılamasam, keşke biraz yumuşak, hafif, naif olsa yaşamak, bu kadar ağır ağır binmese filler sırtımıza.
Geceleri uyuyarak geçirsek, sabah neşeleri biraz da bizim olsa, kahvaltı etmeyi sevsek, gururdan taç yapıp başımıza taksak, simit peynir yesek, domatesten nefret etmeyi bıraksak, kırmızıdan korkmasak.
Keşke biraz daha büyümesek.
Keşke ben de Sezen Aksu gibi ''gelsin, hayat bildiği gibi gelsin..'' diyebilme gücüne sahip olabilsem.
Keşke ''keşke'' dilimize çok tuhaf ve yabancı gelen bir sözcüğe benzese.
Keşke yazıma değen istihzayı farketse biri.
Keşke bir zamanlar benim de küçük bir kız çocuğu olduğumu biri bana hatırlatsa,keşke yetişkin tavrımızdan biraz uzaklaşıp, pamuk şeker yesek, ne bileyim işte, bir şeyler için ağlayıp beş dakika sonra, o üzüntüden çok ötelerde kumdan kaleler yaparken bulsak kendimizi.
Keşke bir şeyler, geçmesini arzu ettiğimiz vakitlerde geçip gitse, daha kolay olurdu yaşamak, daha derin nefesler alabilirdik.
Keşke biri benden mütemadi kaygımı söküp alsa.
Keşke yaptıklarımdan çok daha fazlasını becermiş olsam da gırtlağıma yapışan bu başarısızlık hissi beni zaman zaman gece uykularımdan etmese.
Keşke sol omzumda benimle ikamet eden melek, ben hataya düşmeden evvel, ikaz etse beni, bana yapmayı, söylemeyi düşündüğüm şeyin, defterimde şık durmayacağını söylese.
Keşke bu kadar erken ağlamasam, keşke bu kadar geç kalınmasa bana, keşke ben sonsuza kadar bekleyecek sabra sahip olabilsem, bazen.
Keşke kapıları aralık bırakmadan çarpıp çıkmasam, kapı pervazları incinmese mesela.Keşke aralık bıraktığım her kapıyı da kendime gözdağı veriyormuşum gibi algılamasam, keşke biraz yumuşak, hafif, naif olsa yaşamak, bu kadar ağır ağır binmese filler sırtımıza.
Geceleri uyuyarak geçirsek, sabah neşeleri biraz da bizim olsa, kahvaltı etmeyi sevsek, gururdan taç yapıp başımıza taksak, simit peynir yesek, domatesten nefret etmeyi bıraksak, kırmızıdan korkmasak.
Keşke biraz daha büyümesek.
Keşke ben de Sezen Aksu gibi ''gelsin, hayat bildiği gibi gelsin..'' diyebilme gücüne sahip olabilsem.
Keşke ''keşke'' dilimize çok tuhaf ve yabancı gelen bir sözcüğe benzese.
Sen yine bildiğin gülü kokla
Benim çoktan günüm belli
Hem annem hem babam sendin
Böyle ufalanma merhem elindeydi
Gelmedi elimden
Dökülemedi inan dilimden
Susuyorsam bir bildiğimden
Sevdiğimden, gördüğümden
Tutuşmuş beraber ellerimiz yangın ezelden
Gidiyorsam çok sevmekten
Yanmaktan, ölmekten...
Bir dermanı çok görüp de
Boynu büküp gittin içe sinip de
Ayağımdan kaydı gitti
Toprağım sendin, depremim de
Gelmedi elimden
Dökülemedi inan dilimden
Susuyorsam bir bildiğimden
Sevdiğimden, gördüğümden...
Tutuşmuş beraber ellerimiz yangın ezelden
Gidiyorsam çok sevmekten
Yanmaktan, ölmekten...