Bilmiyorum nasıl kaçabilirim yorgunluklardan, nasıl görmezden gelir ki acaba beni insanlar. Bir dilek ağacı gibiyim bu arlar, etrafım bana umut bağlayanların hüznü ile dolu. Burnuma karanfil kokuları ile birlikte çocukluğumu çekmek istiyorum belkide, büyümesek ne olurdu acaba diye düşünüyorum da, herhalde iyi olabilirdi, tek hüznüm, akşam ezanı ile eve girmek zorunda olduğum zamanlar olurdu, bayramda topladığım şekerlerin, güzel ambalajın içinden sert şekerler çıktığını anladığım zamanki hüznüm olurdu galiba.
Yorgunum sanırsam günlük;
Saçlarımdaki akları görmemezden gelmeye çalışıyorum, sahi onuda beceremiyorum. Göz altı torbalarım Filistinde ölen masum çocukar için ağlarken sarktı sanma bi o kadar da insanlıktan uzağım aslında.
Ben galiba uyuyorum günlük, çocukluğuma geri uyanmam dileği ile...
Yorgunum sanırsam günlük;
Saçlarımdaki akları görmemezden gelmeye çalışıyorum, sahi onuda beceremiyorum. Göz altı torbalarım Filistinde ölen masum çocukar için ağlarken sarktı sanma bi o kadar da insanlıktan uzağım aslında.
Ben galiba uyuyorum günlük, çocukluğuma geri uyanmam dileği ile...