- Katılım
- 19 Tem 2017
- Mesajlar
- 1,562
- Tepkime puanı
- 2,340
- Puanları
- 0
- Cinsiyet
- Erkek
[FONT="]Bir acı yaşıyorsun.Hayatındaki karakterler rol değiştiriyor sonra senin rolün değişiyor istemediğin bir rolle baş başa buluyorsun kendini.[/FONT]
[FONT="] Seni bulduğumda kimsesiz bir çocuk gibiydin.Ellerin üşüyordu, ısıttım.Kulakların hasretti sevgi sözcüklerine içimden gelerek söyledim, haykırarak.Emek verdim, sevdim, yüreğimle ısıttım.Senin için kendimden vazgeçmişliğim çok oldu.Sonra bize inandım.İnandın sandım, yanıldım…[/FONT]
[FONT="] Öyle bir esiyorduki rüzgar üstüm inceydi, dişlerime kadar titriyordum.Konu sendin, sen gelecektin nasıl umrumda olabilirdiki.Sonra sen geldin kalbimin olduğunu hissettim tekrar.“ Kalbim sus duyacak ” dedim içimden “sus atma bu kadar.” Beni sevmediğini ilk nasıl anlamıştım, ilk nasıl yanmıştı seni içine alan o zavallı kalbim… Yağmur yağıyordu, Sezen açtım gözlerin doldu üzülme diye bakmadım yüzüne omzuna yasladım kafamı senin yaptığını yapıp belli etmeden ağladım, hıçkırıklarımı durdurdum.Ben sana ağladım, sen ona.Gözyaşlarının kurumasını bekledin ve daha sonra kısık bir sesle “ kalkalım mı? ” dedin.Kalktık yürüdük uzun uzun.Elimi öyle bir sıktın ki “beni bırakma, tutunacak dalım kalmadı” der gibiydin.Kalbinin başkasında olduğunu bildiğim halde sımsıkı tutup elini, bana ihtiyacın vardı hissettim daha çok sıktım elini.Güldün yüzüme baktın “Acıtıyorsun” dedin.Asıl acıtan sendin.[/FONT]
[FONT="] Çoğu kez olmadı ,çoğu kez yıprandık.Her yalvarıp gelişinde sırf umutsuz kalma yalnızlığına kapılma diye yanında oldum.Çünkü biliyordum yalnızlık zordu seni en iyi ben bilirdim.Ailemiz yoktu.Benim ailem sen oldun, senin ailen ben.[/FONT]
[FONT="] Dalga sesleri vardı.Uzun süre sustuk.Yine kalbimi en olmadık yerinden parçalara ayırmış birleştirmek için bekliyordun.Sarıldın, ağladım.
[/FONT]
[FONT="] Seni bulduğumda kimsesiz bir çocuk gibiydin.Ellerin üşüyordu, ısıttım.Kulakların hasretti sevgi sözcüklerine içimden gelerek söyledim, haykırarak.Emek verdim, sevdim, yüreğimle ısıttım.Senin için kendimden vazgeçmişliğim çok oldu.Sonra bize inandım.İnandın sandım, yanıldım…[/FONT]
[FONT="] Öyle bir esiyorduki rüzgar üstüm inceydi, dişlerime kadar titriyordum.Konu sendin, sen gelecektin nasıl umrumda olabilirdiki.Sonra sen geldin kalbimin olduğunu hissettim tekrar.“ Kalbim sus duyacak ” dedim içimden “sus atma bu kadar.” Beni sevmediğini ilk nasıl anlamıştım, ilk nasıl yanmıştı seni içine alan o zavallı kalbim… Yağmur yağıyordu, Sezen açtım gözlerin doldu üzülme diye bakmadım yüzüne omzuna yasladım kafamı senin yaptığını yapıp belli etmeden ağladım, hıçkırıklarımı durdurdum.Ben sana ağladım, sen ona.Gözyaşlarının kurumasını bekledin ve daha sonra kısık bir sesle “ kalkalım mı? ” dedin.Kalktık yürüdük uzun uzun.Elimi öyle bir sıktın ki “beni bırakma, tutunacak dalım kalmadı” der gibiydin.Kalbinin başkasında olduğunu bildiğim halde sımsıkı tutup elini, bana ihtiyacın vardı hissettim daha çok sıktım elini.Güldün yüzüme baktın “Acıtıyorsun” dedin.Asıl acıtan sendin.[/FONT]
[FONT="] Çoğu kez olmadı ,çoğu kez yıprandık.Her yalvarıp gelişinde sırf umutsuz kalma yalnızlığına kapılma diye yanında oldum.Çünkü biliyordum yalnızlık zordu seni en iyi ben bilirdim.Ailemiz yoktu.Benim ailem sen oldun, senin ailen ben.[/FONT]
[FONT="] Dalga sesleri vardı.Uzun süre sustuk.Yine kalbimi en olmadık yerinden parçalara ayırmış birleştirmek için bekliyordun.Sarıldın, ağladım.
