E
Eqe
Guest
Ve sizin bile haberinizin olmadığı bir senaryo...
Merakla uyanırsınız en yeni güne. “Acaba bugün, hayatın, benim hakkımdaki planları nedir?” diye düşünürsünüz. Bilinmeyen daha cazip olur ya işte belki bu yüzden bağlanır insanlar hayata bu kadar merak ve umutla...
Senaryonuzda ne yazarsa yazsın siz sadece en iyiyi oynamakla yükümlüsünüz. Bu bazen kardeş, bazen anne-baba, bazen öğrenci, bazen...
Bazen de aklınıza ne gelirse işte...
Bilinmeyenli olduğu kadar bonkördür de hayat... Üçer beşer dağıtır rolleri... Sadece rollerinizi seçme şansınız yoktur hayata karşı... “İşte senaryon, işte rolün, oyna!” der. Siz de elinizden gelenin en iyisini yapmak için canla başla uğraşırsınız.
Bazı rolleri öyle içtenlikle ister, öyle sabırsızlıkla beklersiniz ki, siz üstüne gittikçe kaçmaya başlar sanki sizden. Senaristin oyuncu hakkındaki düşüncelerini kimse bilmez. Belki de bilmemek en iyisidir sizin için... Bilmeniz gereken tek şeyse, verilen her rolün sizin için en uygun rol olduğu... Buna inanıp, olduğu gibi kabul etmek ve rolün keyfini çıkartmak kalır size de...
Hayatın belki de en güzel yanıdır trajikomik olması... Her acıdan sonra ağzınıza bir parmak bal çalar... Bunu bazen hemen yapar, bazense acıyı bütün hücrelerinizde hissedip yüzde yüz hazmetmenizi bekler... Ama eninde sonunda tatlı yüzünü gösterir size hayat. En dibe vurduğunuzu hissettiğiniz anda açar bütün güzelliklerin kapısını... Bu yüzden verilen her rol benimsenir ve kabul edilir.
Hayat affeder...
Hatalarınızı, pişmanlıklarınızı, üzüntülerinizi...
Bir tek şeyi affetmez: Keşkelerinizi....
Hayatın hassas olduğu tek şeydir zaman.
Senaryo yazılmış ve size repliklerinizi oluşturmak için imkan verilmiştir. Ve siz yazdığınız herşeyi harfi harfine oynarsınız. Geçmişte kalmıştır bütün yaşananlar. Bir film gibi “Stop! Olmuyor, olmuyooorrr... Bu kısmı baştan çekiyoruz” deme şansınız da yoktur. Değerli kullanılmayan zamanın intikamını er ya da geç alır hayat sizden. Bazen maddi olarak bazense vicdan azabıyla... Ama mutlaka...
Bu yüzdendir ki, her rolü, olması gereken zamanda, yakıştığı şekilde oynamalısınız. İşte o zaman hayat perdelerini kapatırken, dönüp son kez oynadığınız sahneye baktığınızda tatlı bir tebessümle el sallarınız geride kalanlara...
Merakla uyanırsınız en yeni güne. “Acaba bugün, hayatın, benim hakkımdaki planları nedir?” diye düşünürsünüz. Bilinmeyen daha cazip olur ya işte belki bu yüzden bağlanır insanlar hayata bu kadar merak ve umutla...
Senaryonuzda ne yazarsa yazsın siz sadece en iyiyi oynamakla yükümlüsünüz. Bu bazen kardeş, bazen anne-baba, bazen öğrenci, bazen...
Bazen de aklınıza ne gelirse işte...
Bilinmeyenli olduğu kadar bonkördür de hayat... Üçer beşer dağıtır rolleri... Sadece rollerinizi seçme şansınız yoktur hayata karşı... “İşte senaryon, işte rolün, oyna!” der. Siz de elinizden gelenin en iyisini yapmak için canla başla uğraşırsınız.
Bazı rolleri öyle içtenlikle ister, öyle sabırsızlıkla beklersiniz ki, siz üstüne gittikçe kaçmaya başlar sanki sizden. Senaristin oyuncu hakkındaki düşüncelerini kimse bilmez. Belki de bilmemek en iyisidir sizin için... Bilmeniz gereken tek şeyse, verilen her rolün sizin için en uygun rol olduğu... Buna inanıp, olduğu gibi kabul etmek ve rolün keyfini çıkartmak kalır size de...
Hayatın belki de en güzel yanıdır trajikomik olması... Her acıdan sonra ağzınıza bir parmak bal çalar... Bunu bazen hemen yapar, bazense acıyı bütün hücrelerinizde hissedip yüzde yüz hazmetmenizi bekler... Ama eninde sonunda tatlı yüzünü gösterir size hayat. En dibe vurduğunuzu hissettiğiniz anda açar bütün güzelliklerin kapısını... Bu yüzden verilen her rol benimsenir ve kabul edilir.
Hayat affeder...
Hatalarınızı, pişmanlıklarınızı, üzüntülerinizi...
Bir tek şeyi affetmez: Keşkelerinizi....
Hayatın hassas olduğu tek şeydir zaman.
Senaryo yazılmış ve size repliklerinizi oluşturmak için imkan verilmiştir. Ve siz yazdığınız herşeyi harfi harfine oynarsınız. Geçmişte kalmıştır bütün yaşananlar. Bir film gibi “Stop! Olmuyor, olmuyooorrr... Bu kısmı baştan çekiyoruz” deme şansınız da yoktur. Değerli kullanılmayan zamanın intikamını er ya da geç alır hayat sizden. Bazen maddi olarak bazense vicdan azabıyla... Ama mutlaka...
Bu yüzdendir ki, her rolü, olması gereken zamanda, yakıştığı şekilde oynamalısınız. İşte o zaman hayat perdelerini kapatırken, dönüp son kez oynadığınız sahneye baktığınızda tatlı bir tebessümle el sallarınız geride kalanlara...
