Sizleri Austin ve Brianne çiftiyle tanıştıralım. Brianne, doğumu ile aynı zamana gelen bu vahim hikaye
“Merhaba, adım Brianna, ve bu benim hikayem …
“Aşk, küçük bir şey değildir. Yalnızca telefon görüşmeleri, buluşmalar ve hatıralardan oluşmaz. Aşk, ummadığın durumlarda bile fedakârlık yapabilmektir. Aşk,
özveridir.
Yeni bir hayatı meydana getiriyorsun. Hiç görmediğin biri için koşulsuz bir sevgi besliyorsun. Eşim Austin ve ben, küçük oğlumuzla tanışacağımız için çok
heyecanlanıyorduk. Onu evimize getirmeyi ve 3 kişilik bir aile olmayı hevesle bekliyorduk. Austin’in işi yoğun çalışmayı gerektiriyordu. Bununla baş edebilmek için bir yol bulmuştu, bu sayede asla hastaneye gitmeye ihtiyaç duymuyordu.
“O gece uyurken, bütün dünyamın birkaç saat içinde paramparça olacağını hayal etmemiştim.”
Annemin beni uyandırıp “Austin bir kaza geçirdi” dediğini anımsıyorum. Tek bildiğim kocamın hastanede olduğuydu ve benim buna neyin sebebiyet verdiğine dair tek bir fikrim bile yoktu. Hastaneye varınca kocamın, çocuğumun babasının, çok sevdiğimin beyin kanaması geçirdiğini öğrendim.
Doktorlar, bunun aşırı enerji içeceği tüketiminden kaynaklandığını söyledi. Eşimin, yoğun tempoyla başa çıkabilmek için bulduğu yol beyin kanaması geçirmesine neden
olmuştu. Austin ameliyat edildi ve acı dolu 5 saat geçirdikten sonra onu görmemizin zamanı geldi. O, makinelere bağlıyken tek görebildiğim ailesi oldu. Annesinin
gözlerindeki ışığın yok olduğunu gördüm. Babasının ağladığını gördüm. Birlikte meydana getirdikleri hayatın, sürüp sürmeyeceğini bilmiyorlardı.
Austin’in, kafatasının önünde onarılamaz bir fiziki eksiklik vardı. Ertesi gün iki ameliyat daha geçirdi. Ardından felç gibi hazırlıklı olmadığımız bazı şeylerle karşı
karşıya kaldık. Austin hastanede yatarken, sadece iyi olması için dua ediyordum ve ondan asla vazgeçmeyeceğimi biliyordum. Ne kadar dağınık olursa olsun hayatımızı
yeniden toparlayacaktık ve ben onun tarafında olacaktım. Hastanede geçirdiğimiz 2 haftanın ardından bizimle kalıp kalmayacağını bilmeden onu yatağında bıraktık. Bebeğimi doğurmanın artık zamanı gelmişti.
Austin’in bu büyük ânın bir parçası olacağını ummuştum. Yanımda olacak ve elimi tutacaktı. Kordonu kesmek için orada olacaktı. Oğlumuza birlikte “Dünyaya hoş geldin” diyecektik. Olması gereken yaşadığım şey değildi…
“Ancak oğlumu elime aldığımda bir mucize oldu; Austin uyandı.”
Onu görmeden yaklaşık 1 hafta geçirdim. Her gün onu düşündüm. Babasına benzeyen çocuğuma bakıp ağladım. Bebeğim henüz 1 haftalıkken yanından ayrılmak zorunda kaldım.
Austin’i görmem gerektiğini biliyordum. Yanına gidip bebeğimizin burada olduğunu ve ona ne kadar ihtiyacımız olduğunu söylemeliydim.
“Haftalar geçti, başka operasyonlar da yapıldı. Her fırsatta yanında oldum.”
“2 aydan biraz daha fazla süre sonra oğlumuz sonunda babasıyla tanıştı. Bunun olduğuna inanamadım. Mutluluk kalbime geri döndü. Bir süre sonra Austin eve dönebildi.
Hayatımız normal devam etmiyor. Artık hekim ziyaretleri ve hastaneye gitme zorunluluğumuz var. Güzel, küçük oğlum ve kocamla ilgilenmek için her gün uyanıyorum. Yemek hazırlıyorum, fizik tedavi hareketleri yapıyoruz, konuşma terapisi ve mesleki terapi için yardımcı oluyorum. Kişisel temizlik konusunda eşime yardım ediyorum. Ona
hayatının her alanında destek oluyorum. Zorlanıyorum ve yorgunum ama birlikte en iyisini yapacağız. O, âşık olduğum adamla aynı görünmüyor ama iyileşmesine yardımcı olmak için, hayatını iyileştirmek için savaşıyoruz. Bir gün kazanacağız. O zamana kadar ondan asla vazgeçmeyeceğim. Aşk özveridir ve ben onu hayattan daha fazla seviyorum.
alıntı
“Merhaba, adım Brianna, ve bu benim hikayem …
“Aşk, küçük bir şey değildir. Yalnızca telefon görüşmeleri, buluşmalar ve hatıralardan oluşmaz. Aşk, ummadığın durumlarda bile fedakârlık yapabilmektir. Aşk,
özveridir.
Yeni bir hayatı meydana getiriyorsun. Hiç görmediğin biri için koşulsuz bir sevgi besliyorsun. Eşim Austin ve ben, küçük oğlumuzla tanışacağımız için çok
heyecanlanıyorduk. Onu evimize getirmeyi ve 3 kişilik bir aile olmayı hevesle bekliyorduk. Austin’in işi yoğun çalışmayı gerektiriyordu. Bununla baş edebilmek için bir yol bulmuştu, bu sayede asla hastaneye gitmeye ihtiyaç duymuyordu.
“O gece uyurken, bütün dünyamın birkaç saat içinde paramparça olacağını hayal etmemiştim.”
Annemin beni uyandırıp “Austin bir kaza geçirdi” dediğini anımsıyorum. Tek bildiğim kocamın hastanede olduğuydu ve benim buna neyin sebebiyet verdiğine dair tek bir fikrim bile yoktu. Hastaneye varınca kocamın, çocuğumun babasının, çok sevdiğimin beyin kanaması geçirdiğini öğrendim.
Doktorlar, bunun aşırı enerji içeceği tüketiminden kaynaklandığını söyledi. Eşimin, yoğun tempoyla başa çıkabilmek için bulduğu yol beyin kanaması geçirmesine neden
olmuştu. Austin ameliyat edildi ve acı dolu 5 saat geçirdikten sonra onu görmemizin zamanı geldi. O, makinelere bağlıyken tek görebildiğim ailesi oldu. Annesinin
gözlerindeki ışığın yok olduğunu gördüm. Babasının ağladığını gördüm. Birlikte meydana getirdikleri hayatın, sürüp sürmeyeceğini bilmiyorlardı.
Austin’in, kafatasının önünde onarılamaz bir fiziki eksiklik vardı. Ertesi gün iki ameliyat daha geçirdi. Ardından felç gibi hazırlıklı olmadığımız bazı şeylerle karşı
karşıya kaldık. Austin hastanede yatarken, sadece iyi olması için dua ediyordum ve ondan asla vazgeçmeyeceğimi biliyordum. Ne kadar dağınık olursa olsun hayatımızı
yeniden toparlayacaktık ve ben onun tarafında olacaktım. Hastanede geçirdiğimiz 2 haftanın ardından bizimle kalıp kalmayacağını bilmeden onu yatağında bıraktık. Bebeğimi doğurmanın artık zamanı gelmişti.
Austin’in bu büyük ânın bir parçası olacağını ummuştum. Yanımda olacak ve elimi tutacaktı. Kordonu kesmek için orada olacaktı. Oğlumuza birlikte “Dünyaya hoş geldin” diyecektik. Olması gereken yaşadığım şey değildi…
“Ancak oğlumu elime aldığımda bir mucize oldu; Austin uyandı.”
Onu görmeden yaklaşık 1 hafta geçirdim. Her gün onu düşündüm. Babasına benzeyen çocuğuma bakıp ağladım. Bebeğim henüz 1 haftalıkken yanından ayrılmak zorunda kaldım.
Austin’i görmem gerektiğini biliyordum. Yanına gidip bebeğimizin burada olduğunu ve ona ne kadar ihtiyacımız olduğunu söylemeliydim.
“Haftalar geçti, başka operasyonlar da yapıldı. Her fırsatta yanında oldum.”
“2 aydan biraz daha fazla süre sonra oğlumuz sonunda babasıyla tanıştı. Bunun olduğuna inanamadım. Mutluluk kalbime geri döndü. Bir süre sonra Austin eve dönebildi.
Hayatımız normal devam etmiyor. Artık hekim ziyaretleri ve hastaneye gitme zorunluluğumuz var. Güzel, küçük oğlum ve kocamla ilgilenmek için her gün uyanıyorum. Yemek hazırlıyorum, fizik tedavi hareketleri yapıyoruz, konuşma terapisi ve mesleki terapi için yardımcı oluyorum. Kişisel temizlik konusunda eşime yardım ediyorum. Ona
hayatının her alanında destek oluyorum. Zorlanıyorum ve yorgunum ama birlikte en iyisini yapacağız. O, âşık olduğum adamla aynı görünmüyor ama iyileşmesine yardımcı olmak için, hayatını iyileştirmek için savaşıyoruz. Bir gün kazanacağız. O zamana kadar ondan asla vazgeçmeyeceğim. Aşk özveridir ve ben onu hayattan daha fazla seviyorum.
alıntı
